Gwiazda betlejemska nazywana jest zamiennie wilczomleczem nadobnym lub poinsecją. Choć roślinę można kupić w kwiaciarniach przez cały rok, to jest ona szczególnie popularna w okresie Bożego Narodzenia. Wiele osób wykorzystuje ją do dekoracji mieszkań i biur, ponieważ to właśnie w tym czasie poinsecja wypuszcza intensywnie zabarwione liście nazywane przysadkami. Znajdują się one tuż pod drobnymi i prawie niewidocznymi kwiatami i to właśnie one odpowiadają za charakterystyczny wygląd rośliny. W zależności od odmiany przysadki mogą mieć kolor czerwony, różowy, biały lub żółtokremowy.
Ogólne zasady pielęgnacji
Gwiazdę betlejemską należy chronić przed zimnem i wiatrem. Najlepiej ustawić ją w jasnym i ciepłym miejscu, jednak nie za blisko grzejnika. Warto także unikać wystawienia rośliny bezpośrednio na promienie słoneczne i co kilka dni nawadniać ją niewielką ilością wody. Poinsecja jest wrażliwa zarówno na zbyt dużą, jak i zbyt małą wilgotność podłoża, dlatego trzeba zwrócić na to szczególną uwagę.
Regularne nawożenie gwiazdy betlejemskiej pomoże zadbać o jej wygląd. Odżywkę do roślin należy dolewać do wody raz w miesiącu w okresie zimowego kwitnienia, a od wiosny do jesieni nawóz można podawać raz na 1-2 tygodnie. Dawka nawozu powinna być zgodna z zaleceniami z etykiety. Taki zabieg będzie wsparciem dla obfitego kwitnienia i intensywnego wybarwienia rośliny.
Do nawożenia gwiazdy betlejemskiej można zastosować BOPON Nawóz płynny do roślin kwitnących. W tym celu 10 ml preparatu należy rozpuścić w 1,2 l wody, a następnie przygotowaną odżywką podlać roślinę lub spryskać jej liście. Można również sięgnąć po BOPON Żel do roślin kwitnących. Poinsecje należy wówczas podlać mieszanką 1,4 l wody i 5 ml nawozu.
Pielęgnacja w okresie jesiennym i zimowym
Roślina dopiero zakupiona w sklepie nie wymaga szczególnej pielęgnacji w okresie jesienno-zimowym. W kwiaciarni warto dowiedzieć się, czy ziemia była nawożona, a jeśli tak, to wstrzymać się z podaniem odżywki przez kilka tygodni od zakupu.
Rośliny hodowane w mieszkaniu należy przygotować do kwitnienia. Na przełomie października i listopada poinsecja powinna zostać przykryta tak, by całkowicie odciąć dostęp światła na 8-16 godzin w ciągu doby. Zabieg ten należy stosować przez około 4-6 tygodni.
Gwiazda betlejemska przechodzi w stan spoczynku pod koniec zimy. W tym czasie warto skrócić jej pędy. Do końca zimy wszystkie liście poinsecji powinny opaść, dlatego nie trzeba obawiać się nadmiernego przycięcia pędów. Po zabiegu warto odstawić roślinę do chłodnego miejsca na kilka tygodni i w tym czasie zaprzestać podlewania i nawożenia.
Pielęgnacja w okresie od wiosny do jesieni
Wiosną gwiazdę betlejemska należy przesadzić do żyznej gleby o odczynie pH między 5 a 6,5, a następnie ustawić doniczkę w jasnym i ciepłym miejscu. Warto także rozpocząć podlewanie, a gdy pojawią się nowe pędy i osiągną kilka centymetrów można rozpocząć nawożenie gleby. W trakcie wzrostu warto kontrolować wielkość poinsecji. W miesiącach letnich można przyciąć nowe pędy, powtarzając zabieg po około miesiącu.
Grudnik zamiennie nazywany jest szlumbergerą, zygokaktusem lub kaktusem Bożego Narodzenia. Jego nazwa wzięła się od okresu kwitnienia, który przypada głównie na miesiące zimowe. Roślina zaliczana jest do kaktusowatych, jednak w odróżnieniu od tradycyjnych kaktusów, nie posiada kolców. Lubi być też podlewana i źle znosi okres suszy. Została przywieziona z Ameryki Południowej, gdzie porastała lasy deszczowe.
Wygląd i charakterystyka rośliny
Grudnik ma charakterystyczne, długie i mięsiste pędy mierzące nawet 30 cm. Mają one płaski kształt i karbowane krawędzie, a na końcu posiadają włoski lub szczecinki. W okresie kwitnienia na czubkach pędów wyrastają białe, różowe lub czerwone kwiaty. Grudnik dobrze rośnie w lekkiej ziemi i z dostępem do rozproszonego światła. Donica powinna stać w miejscu umożliwiającym pędom swobodne zwisanie i przewijanie. Latem warto ją ustawić w ciepłym, nienasłonecznionym miejscu, natomiast zimą przenieść do nieco chłodniejszego. W tym czasie przypada bowiem okres kwitnienia, któremu sprzyja temperatura około 15 st. C.
Pielęgnacja grudnika
Kwiat powinien mieć wilgotną ziemię, a oprócz regularnego podlewania, warto zdecydować się na zraszanie pędów. Do doniczki można dodawać wodę z odżywkami – pod ręką warto mieć m.in. płynny nawóz uniwersalny BOPON. Opracowano go z myślą o wszystkich roślinach domowych, balkonowych, tarasowych i ogrodowych. Preparat nadaje się do nawożenia dolistnego i doglebowego, przez co zapewnia roślinie optymalny wzrost i kwitnienie, a także wzmacnia system korzeniowy.
W uprawie grudnika trzeba uważać na przelanie rośliny. Ziemia powinna być wilgotna, jednak nadmiar wody musi swobodnie uchodzić z gleby. Kwiat jest też bardzo wrażliwy na zmiany miejsca, dlatego doniczki nie powinno się przestawiać zwłaszcza w okresie kwitnienia. Gdy na roślinie pojawią się pierwsze pąki, warto sięgnąć po BOPON Nawóz w żelu do roślin kwitnących, który zapewnia długie i obfite kwitnienie oraz piękne wybarwienie kwiatów.
Co zrobić, by grudnik zakwitł drugi raz?
Grudnik może kwitnąć nawet dwa razy w roku, jednak potrzebuje do tego odpowiednich warunków. Aby tak się stało, to na przełomie września i października roślinę należy ustawić w chłodniejszym miejscu, gdzie spędzi okres odpoczynku. Może być to balkon lub taras, jednak gdy temperatura spadnie poniżej 10 st. C, donicę trzeba zabrać do mieszkania.
W czasie odpoczynku należy ograniczyć podlewanie i nawożenie. Z czasem na pędach pojawią się pąki, co będzie sygnałem, że grudnik wychodzi z okresu spoczynku. Można go wówczas zacząć podlewać, nawozić i ustawić w stały miejscu. Podobnie trzeba się zachować po skończonym kwitnięciu (zwykle w lutym lub marcu). Wtedy także watro odstawić kwiat do chłodnego miejsca, zmniejszyć podlewanie i ograniczyć nawożenie. Istnieje szansa, że grudnik powtórzy kwitnienie.
Krzewy aronii zaliczane są do rodziny różowatych. W Polsce popularna jest zwłaszcza aronia czarna, uprawiana ze względu na jadalne owoce. Bez przetworzenia lub przemrożenia mają one cierpki smak. Często wytwarza się z nich dżemy, soki, konfitury, nalewki, a nawet naturalne barwniki. Liście krzewów jesienią przybierają mocno pomarańczowy, a następnie czerwony kolor. Z tego względu coraz częściej aronię sadzi się w ogrodzie jako roślinę ozdobną.
Sadzenie, pielęgnacja i nawożenie
Krzewy aronii dorastają zwykle do 2 m wysokości. Pojedyncze liście mają eliptyczny kształt. Po majowym kwitnieniu z kwiatostanów wyrastają owoce przypominające jagody. Ich średnica sięga od kilku milimetrów do 1 cm. Aronia dobrze rośnie na słonecznych stanowiskach. W półcieniu i w cieniu owocowanie jest słabe lub nie zachodzi w ogóle. Młode krzewy najlepiej umieścić w ziemi późną jesienią (październik, listopad) lub wczesną wiosną.
Roślina toleruje zarówno piaszczystą, jak i zwartą, żyzną glebę, jednak to ta druga zapewnia jej najlepsze warunki rozwoju. Krzew dobrze radzi sobie w okresie suszy, jednak podczas owocowania należy go podlewać. Owoce aronii zbiera się już od drugiej połowy sierpnia, nawet do pierwszych przymrozków. Pielęgnacja aronii jest prosta i nie wymaga wiele zachodu. Oprócz podlewania, krzew warto przycinać, usuwając z niego słabe, uszkodzone lub stare pędy. Zimą gałęzi i korzeni nie trzeba przykrywać, bo są one stosunkowo dobrze odporne na przemarzanie.
Aronii warto dostarczyć składników odżywczych w postaci nawozu, szczególnie w pierwszym i drugim roku po posadzeniu Pod krzew można podsypać Bopon Nawóz granulowany do krzewów owocowych. Produkt zawiera kompletny zestaw składników pokarmowych, co sprawia, że krzewy dają obfite plony, a zebrane owoce są zdrowe i soczyste. Wszystkie składniki nawozu są łatwo przyswajalne, dlatego zapewniają optymalne odżywienie roślin.
W sadach można spotkać wiele odmian jabłoni. Do popularnych rodzajów należą antonówka, jonagold czy discovery. Część gatunków uprawia się dla zbiorów owoców, inne jako rośliny ozdobne, a niektóre w celu pozyskiwania drewna. Drzewka można spotkać głównie w strefie umiarkowanej półkuli północnej. W kuchni jabłka wykorzystuje się do robienia soków, kompotów, ciast, a ze względu na słodkawy smak można je jeść na surowo.
Charakterystyka i uprawa
Pojedyncze drzewo może dorastać kilkunastu metrów wysokości. Z białych, drobnych kwiatów wyrastają owoce, które u dzikich roślin dorastają do 7 cm średnicy i są zwykle większe w przypadku jabłoni uprawnych. Sadzonki umieszcza się na stanowiskach osłoniętych od wiatru i słonecznych – im większy dostęp do słońca, tym więcej kwiatów i liści. Zwykle sadzi się je w jesienią. Drzewa dobrze rosną na żyznej i wilgotnej glebie, a zaraz po posadzeniu wymagają częstego podlewania. Okres kwitnienia rozpoczyna się pod koniec kwietnia i trwa do połowy maja.
Pielęgnacja
Jabłonie należy nawozić. Spowoduje to, że drzewa będą lepiej owocować i poprawi się wybarwienie jabłek. Pod ręką warto mieć m.in. nawóz granulowany do drzew owocowych Bopon, który wspomaga zawiązywanie się owoców oraz wspiera ich prawidłowy rozwój i dojrzewanie. Produkt zapewnia obfite owocowanie i sprawia, że owoce są duże, smaczne i dorodne.
Przyda się także regularne podcinanie gałązek, co warto robić zwłaszcza u kilkuletnich drzew. Zabieg dobrze wykonywać zimą lub wczesną wiosną, a więc jeszcze przed pojawieniem się nowych pąków. Cięciu warto poddać pędy chore i słabe, a także nadmiernie krzyżujące się. Oprócz tego trzeba zatroszczyć się o odpowiednią ochronę przed szkodnikami dla pnia, liści i owoców. Stają się one bowiem łakomym kąskiem dla wielu owadów, takich jak przędziorki, mszyce i jabłkóweczki. Właśnie dlatego uprawy należy regularnie monitorować, a po zauważeniu szkodników niezwłocznie podjąć działanie.
W Polsce uprawia się kilka gatunków śliwy, w tym śliwę węgierkę, renklodę i okrągłą. Do tego rodzaju drzew zalicza się także mirabelki. Ich owoce można jeść na kilka sposobów – nieprzetworzone, w postaci suszonej, bądź jako powidła, dżemy i kompoty. Śliwy mogą występować nie tylko w formie drzewa, ale także krzewu.
Charakterystyka
Śliwa lubi słoneczne stanowiska z wilgotną i żyzną glebą, które są osłonięte od wiatru. Zbyt długie wystawienie kwitnącej rośliny na suszę może powodować, że zawiązki owoców zaczną opadać. Drzewa lub krzewy tego rodzaju posiadają jajowate, eliptyczne lub okrągłe listki, a niektóre z nich na brzegach mają charakterystyczne ząbkowanie. Ich owoce mają kulisty lub wydłużony kształt i jedną pestkę. Okres zbierania owoców zależy od odmiany rośliny. Niektóre nadają się do zerwania w drugiej połowie lipca, inne dojrzewają dopiero wczesną jesienią.
Pielęgnacja
Sadzonki najlepiej posadzić jesienią lub wczesną wiosną. Ze względu na spore wymagania dotyczące wilgotności, śliwy należy podlewać. Spowoduje to, że drzewka będą lepiej rosły, dadzą większe plony i poprawi się ich ogólna kondycja. Nie wolno jednak przesadzić z ilością podawanej wody i nie dopuszczać do jej długiego zalegania w systemie korzeniowym.
Nawożenie
Wiosną drzewkom dobrze podać nawóz. Polecamy zwłaszcza BOPON Nawóz do drzew owocowych, który nadaje się do stosowania u roślin pestkowych. Dostarcza on roślinom wszystkich niezbędnych składników odżywczych w łatwo przyswajalnej formie. Przy regularnym stosowaniu nawozu drzewa owocują wyjątkowo obficie, rodząc dorodne, pięknie wybarwione i bardzo smaczne owoce. Nawóz należy podawać roślinom zgodnie z dawką zaleconą na etykiecie.
Przycinanie
Śliwę należy przycinać już od pierwszego roku. Początkowo należy regulować długość głównego pędu i głównych gałęzi, a z czasem obcinać tylko martwe gałęzie oraz nadmiernie krzyżujące się. Warto także zwrócić uwagę na pędy, które uginają się pod wpływem ciężaru owoców. Gdy śliwek będzie za dużo trzeba je przerzedzić lub podeprzeć opadnięte gałęzie za pomocą słupków. Zapobiegnie to ich łamaniu.
Bielenie
Jesienią można przystąpić do bielenia pnia za pomocą wapna ogrodniczego BOPON Natural. W ten sposób drzewo będzie zabezpieczone przed przemarzaniem i powstawaniem głębokich pęknięć, przez które rośliny są mocno narażone na infekcje i inwazje szkodników. Zabezpieczony wapnem biały pień skutecznie odbija promienie słoneczne, co ogranicza jego nagrzewanie. Dzięki temu nocą, kiedy temperatura gwałtownie spada, nie dochodzi do powstawania tzw. ran zgorzelinowych, czyli pionowych pęknięć kory. Wapno tworzy na powierzchni pnia warstwę ochronną, która skutecznie chroni roślinę przez całą zimę i wiosnę.
Ziemniaki są jednymi z najpopularniejszych warzyw w Polsce. Ich uprawa jest prosta, dlatego często spotyka się je w ogrodach i na działkach. Trudność sprawiają jednak szkodniki atakujące te rośliny. Najpowszechniejszym z nich jest stonka ziemniaczana, która żywi się liśćmi, kwiatami i łodygami, przez co może spowodować spore straty w uprawach. Jadalna część ziemniaków rośnie pod ziemią, z kolei naziemne fragmenty zawierają trujące związki. Mowa o solaninie, która obecna jest w niedojrzałych warzywach, pędach i kwiatach ziemniaka. Warzyw nie je się na surowo – należy je ugotować lub upiec.
Uprawa ziemniaków
Ziemniaki nie mają specjalnych wymagań co do ziemi, w której rosną. Sprzyja im jednak żyzna, zaorana gleba. Należy je sadzić w słonecznych miejscach, pozbawionych chwastów i uważać na przymrozki. Rośliny są bowiem bardzo wrażliwe na spadki temperatur. Ziemniaki sadzi się w redlinach, które następnie trzeba okopać. Warto zadbać, by co roku zmieniać lokalizację uprawy, a kartofli nie sadzić w miejscach, w których wcześniej rosły chociażby pomidory. Można je natomiast zasadzić na stanowisku po roślinach strączkowych, takich jak bób.
Ziemniaki lubią wodę, a podlewanie warto wykonywać zwłaszcza w okresie suszy. Nie należy jednak doprowadzać do przelewania, gdyż spowoduje to gnicie zasadzonych bulw. Regularnie podczas wzrostu należy usuwać chwasty, które pojawiają się wokół ziemniaków. Pod kontrolą trzeba mieć także szkodniki, które atakują rośliny – zwłaszcza stonkę ziemniaczaną.
Nawożenie ziemi
W uprawie ziemniaka bardzo ważną rolę odgrywa nawożenie. Już jesienią miejsce sadzenia kartofli warto obsypać obornikiem, a ziemię przeorać. Na ubogiej glebie ziemniaki można sadzić w rok po oborniku, natomiast na żyznych – w drugim roku. Bezpośrednio przed zimą glebę można ponownie odżywić nawozem i przeorać. Tą samą czynność należy powtórzyć wiosną.
Do nawożenia ziemniaków można wykorzystać obornik koński Bopon Natural. Powstaje on z czystego obornika końskiego i nadaje się do nawożenia warzyw. Ma postać trwałego granulatu, dzięki czemu uwalnianie składników pokarmowych i substancji humusowych jest stopniowe i rozłożone w czasie. Zawiera dużą ilość substancji organicznych i jest bardzo chętnie zasiedlany przez mikroorganizmy, dzięki którym powstaje próchnica polepszająca żyzność i urodzajność podłoża.
Sadzenie i pielęgnacja
Kartofle sadzi się w różnych porach roku, w zależności od wybranej odmiany. Gatunki wczesne umieszcza się w skrzynkach nawet pod koniec marca, a po kilku tygodniach przenosi się je do gruntu. Późniejsze odmiany sadzi się po połowie kwietnia. Ziemniaki będą gotowe do zbioru po około trzech miesiącach. Łatwo można sprawdzić, czy warzywa nadają się do wykopania. Wystarczy rozkopać jeden z krzaków, a gdy bulwy łatwo odchodzą od korzeni i mają mocną skórę, wówczas można je zbierać. Najlepiej zrobić to w słoneczny dzień.
Przed umieszczeniem ziemniaków w miejscu przechowywania, bulwy muszą wyschnąć. Dobrze, jeśli po wykopaniu spędzą kilka godzin na świeżym powietrzu, a później będą przechowywane w przewiewnych koszach lub workach. Ziemniaki należy trzymać w ciemnym i chłodnym miejscu, w którym temperatura wynosi kilka stopni. W cieplejszych pomieszczeniach rośliny zaczną bowiem kiełkować. Od czasu do czasu dobrze przejrzeć zebrane bulwy i odrzucić gnijące egzemplarze.
Dynie są jednymi z najbardziej barwnych roślin w uprawie. Ich owoce mają intensywne kolory i w zależności od gatunku przybierają odcień pomarańczowy, żółty, zielony czy biały. Zwykle pojedynczy owoc dyni ma masę od kilku do nawet 200 kg, jednak w przypadku dyni olbrzymiej waga jednego egzemplarza może przekraczać nawet 1000 kg. Dynie wykorzystuje się jako składniki potraw w kuchni, jesienne ozdoby mieszkań i ogrodów, a także eksponaty niecodziennych wystaw. Na całym świecie, w tym także w Polsce, organizuje się specjalne wydarzenia poświęcone dyniom. Prezentuje się tam nie tylko tradycyjne okazy, ale także dynie w gigantycznych rozmiarach.
Uprawa dyni
Dynie są jednoroczne, co oznacza, że trzeba je wysiewać co roku. Uprawa może mieć formę rozsad lub wysiewu do gruntu. W pierwszym przypadku rozsady należy przygotowywać od połowy kwietnia przez około 5 tygodni. Siew do gruntu powinien odbywać się po połowie maja, tak by rośliny wschodziły dopiero po wiosennych przymrozkach. Dynie są bowiem bardzo wrażliwe na spadki temperatur i najlepiej rosną w około 25 st. Celsjusza. Wynika z tego także okres zbiorów, który przypada na późną jesień i powinien mieć miejsce zanim temperatura spadnie poniżej zera – w przeciwnym wypadku rośliny szybko zgniją.
Dynie muszą mieć duży dostęp do światła, a podczas wzrostu trzeba je regularnie podlewać. Wodę należy podawać bezpośrednio na ziemię, ponieważ oblewanie liści zwiększa ryzyko zgnilizny. Ze względu na narażenie na choroby lub ataki szkodników, tych roślin nie powinno się sadzić w miejscach, w których wcześniej rosły inne warzywa dyniowate, w tym ogórki. Dynie można natomiast sadzić po ziemniakach czy kapuście.
Przycinanie i nawożenie
Stosunkowo duże liście dyni mają kształt serca, a pędy mierzą nawet kilkanaście metrów. Podczas rozrastania zajmują znaczną powierzchnię w ogrodzie, przez co część osób decyduje się na ich przycinanie. Pędy warto skracać w okresie rozrostu w celu przyspieszenia zawiązywania owoców oraz dla uzyskania ich większych rozmiarów.
W uprawie dyni bardzo ważne jest nawożenie. Jeszcze przed siewem, grunt warto odżywić nawozem organicznym. Jesienią można wyłożyć na glebę BOPON Natural obornik do warzyw. Jest to silnie skoncentrowany nawóz naturalny pochodzenia zwierzęcego, powstały z odchodów drobiu. Produkt doskonale użyźnia i spulchnia glebę, zwiększa jej zdolność do magazynowania wody oraz aktywuje mikroflorę glebową. W ten sposób można przygotować stanowisko do wiosennego wysiewu lub rozsady.
Nawóz dla dyni trzeba podawać także w okresie wzrostu. Przyda się do tego BOPON Nawóz do ogórków i roślin dyniowatych. Produkt doskonale zaspokaja wysokie wymagania pokarmowe roślin, zapewniając tym samym zdrowe i obfite plonowanie. Ponadto odpowiednio dobrane składniki nawozu zwiększają odporność roślin na wymarzanie oraz wpływają pozytywnie na wielkość warzyw i ich walory smakowe.
Kapusty porastają wszystkie kontynenty z wyjątkiem Antarktydy. W Polsce rośliny te rosną jako gatunki uprawiane oraz zdziczałe. Jedną z odmian kapustowatych jest rzepak, z którego wytwarza się olej jadalny oraz biodiesel. Oprócz tego zalicza się tu także kalafiory i brokuły. Uprawa kapusty nie jest trudna, stąd często można je spotkać w ogrodzie – zwłaszcza odmianę białą i czerwoną. Po zbiorach warzywa można przechowywać aż do wiosny, pod warunkiem że będą miały odpowiednio niską temperaturę i dużą wilgotność powietrza.
Wysiew i przygotowywanie rozsad
Kapustę uznaje się za mało wymagającą w uprawie. Mimo to potrzebuje ona optymalnych warunków, które zapewnią jej wzrost. Roślina powinna mieć dostęp do żyznej gleby, wilgotnego podłoża oraz nawozu. Lubi nasłonecznione stanowiska, a najlepiej rośnie przy umiarkowanej temperaturze. Jest odporna na jej spadki, więc dobrze radzi sobie z wiosennymi przymrozkami. Wymaga regularnego podlewania i nawożenia, co zapewnia jej wzrost.
Kapustę częściej uprawia się z rozsady, niż wysiewając do gruntu, ponieważ nie wiąże się to z ryzykiem zachwaszczenia oraz ataku szkodników. Decydując się na sianie do gruntu, należy sadzić ziarenka na głębokość ok. 2 cm w rzędach o rozstawie ok. 60 cm. Na metrze bieżącym należy rozsiać do kilkunastu ziaren – tak by dojrzałe głowy nie znajdowały się zbyt blisko siebie.
W przypadku sadzenia kapusty z rozsad, ich przygotowywanie można rozpocząć w marcu. Należy wówczas rozsiać nasiona odmian wcześniejszych, a po kilku tygodniach przesadzić je do gruntu. Zwykle robi się to w kwietniu lub na początku maja. Rozsady późniejszych odmian można wysiać na przełomie kwietnia i maja. Następnie pod koniec maja lub w pierwszej połowie czerwca trzeba przesadzić je do gruntu. Sadzonki potrzebują kilkudziesięciocentymetrowego odstępu pomiędzy sobą.
Uprawa i nawożenie
Kapusty nie powinno się uprawiać w tym samym miejscu przez okres dłuższy, niż 4 lata. Warto także unikać wysiewania na stanowiskach, na których wcześniej rosły inne kapustne. Może to bowiem zwiększyć ryzyko ataku szkodników występujących w glebie. O tym, że kapusta jest gotowa do zbioru, świadczyć będzie twardość głowy. Po ściśnięciu powinna być solidna i twarda, w przeciwnym wypadku należy pozostawić ją w gruncie do wzmocnienia.
Nawożenie jest najważniejszym z zabiegów pielęgnacyjnych w uprawie kapusty, zaraz po nawadnianiu gleby. Termin podania odżywki trzeba uzależnić od momentu rozpoczęcia uprawiania rośliny. W przypadku wczesnych odmian, nawóz organiczny warto podać jesienią, a u odmian późnych – wiosną.
W uprawie kapusty sprawdzi się m.in. Obornik bydlęcy BOPON. Jest on naturalny, poprawia właściwości fizyczne i chemiczne gleby i nie zawiera chemicznych dodatków oraz wypełniaczy. Ma postać granulatu, dzięki czemu stopniowo uwalnia substancje odżywcze. Wspomaga tym samym rozwój odpowiedniej mikroflory glebowej.
Pomidory uprawia się głównie ze względu na walory smakowe. W zależności od gatunku owoce mają kulisty kształt, są wydłużone lub podobne do papryki. Różne są także ich rozmiary i kolory, a oprócz tradycyjnej czerwieni można spotkać pomidory zielone, żółte, pomarańczowe i czarne. W Polsce roślina jest jednoroczna ze względu na występujące w naszym klimacie mrozy, jednak w cieplejszych rejonach świata uprawiana jest przez wiele lat.
W jaki sposób uprawia się pomidory?
Pomidory dojrzewają z rozsady, którą wysiewa się w lutym lub w marcu. Z nasion znajdujących się w pojemnikach wyrastają rośliny, które po czasie wymagają pikowania i przesadzenia do gruntu. Ma to zwykle miejsce po połowie maja, czyli po ustąpieniu wiosennych przymrozków. Pomidory można uprawiać w gruncie, szklarni, bądź tunelu foliowym. Część osób radzi, by nie sadzić ich w pobliżu lub w miejscu po ziemniakach. W ten sposób zmniejsza się ryzyko wystąpienia chorób oraz pojawienia się szkodników. Rośliny są bardzo wrażliwe na mrozy, a optymalna temperatura dla kiełkowania to między 20-25 st. C. Podczas uprawy pomidorów bardzo ważne jest podlewanie. Trzeba to robić stosunkowo często, zwłaszcza gdy pojawią się owoce.
Uprawiając pomidory w szklarni lub tunelu trzeba pamiętać o zapewnieniu warunków do zapylenia. Na otwartym terenie zajmują się tym owady, jednak w zamkniętych pomieszczeniach proces ten jest ograniczony. Należy wówczas samodzielnie zadbać o zapylenie kwiatów np. poprzez potrząsanie nimi w celu uniesienia się pyłku. Można także sięgnąć po specjalne środki takie jak Bopon Pyloksan, które ułatwiają zawiązywanie owoców i wspomagają prawidłowy rozwój związków, tym samym zwiększając plonowanie.
Nawożenie i pikowanie
Przed założeniem uprawy pomidorów warto odpowiednio przygotować glebę. W tym celu należy ją przekopać i nawieźć obornikiem lub kompostem – np. kompostem ogrodowym REVITA Bopon natural. Jest to organiczny środek do rekultywacji gruntów, rekomendowany do gleby o niskiej zawartości próchnicy. Użyźnia i regeneruje glebę i świetnie sprawdzi się w sytuacji, gdy nie mamy dostępu do świeżego kompostu.
Po nawóz należy sięgnąć także w okresie wzrostu roślin. Pomidory mają bowiem duże zapotrzebowanie na składniki odżywcze, zwłaszcza w okresie zawiązywania owoców. Przyda się więc nawóz granulowany BOPON do pomidorów i papryki. Produkt może być stosowany zarówno do nawożenia rozsad, jak i owocujących roślin. Zapewnia on prawidłowe ukorzenienie sadzonek, wspomaga kwitnienie, sprzyja obfitemu plonowaniu i przeciwdziała pękaniu owoców.
Wzrastające rośliny należy podwiązywać do pionowych palików. Czynność trzeba powtarzać stosunkowo często – najlepiej raz na tydzień, gdy roślina podrośnie na tyle, by ponownie ją podwiązać. Dzięki temu owoce nie będą leżeć na ziemi, zyskają lepszy dostęp do słońca i pozwolą na łatwiejszy zbiór. Podczas wzrostu warto także usuwać boczne pędy oraz dolne liście – zwłaszcza gdy mają na sobie podejrzane plamy. Owoce pomidorów są gotowe do zbioru już od połowy wakacji aż do połowy jesieni.
Agrest jest stosunkowo niewielkim krzewem o zielonych, żółtych lub czerwonych owocach. Można je jeść na surowo, dodawać do ciast, suszyć, a także wykonywać z nich przetwory. Do robienia dżemów i galaretek najlepiej nadają się twarde owoce. Bardziej dojrzałe i miękkie warto zrywać do spożycia na surowo, gdyż właśnie wtedy są one najsłodsze. Podczas sięgania po agrest trzeba bardzo uważać, bo pędy niektórych odmian krzewu pokryte są kłującymi kolcami.
Uprawa agrestu w ogrodzie
Krzewy agrestu występują w różnych odmianach i dorastają do wysokości powyżej 1 metra. Ich uprawa powinna mieć miejsce na słonecznych stanowiskach, jednak niektóre gatunki dobrze rosną także w półcieniu. Przy sadzeniu trzeba zwrócić uwagę, aby roślina była osłonięta od wiatru. Zwłaszcza w okresie intensywnego owocowania może on doprowadzić do łamania cienkich gałęzi obciążonych licznymi owocami. U niektórych gatunków konieczne będzie palikowanie, aby podtrzymać ciężar korony. Gleba pod agrestem powinna być wilgotna, ponieważ krzew potrzebuje wody do wzrostu.
Agrest sadzi się z pojemników, gdy roślina rozwinie swój system korzeniowy i jest gotowa do samodzielnego rozrostu w gruncie. Krzew warto wkopać w ogródku jesienią lub wczesną wiosną. Podczas rozwoju nie potrzebuje on dużej ilości składników odżywczych dostarczanych z zewnątrz, jednak raz na jakiś czas dobrze wykonać nawożenie. Polecamy sięgnąć po specjalny nawóz opracowany z myślą o krzewach owocowych, taki jak nawóz granulowany do krzewów owocowych Bopon. Produkt należy podsypać pod agrest wiosną i po letnich zbiorach, według dawki zaleconej na opakowaniu. Dojrzałe owoce pojawiają się na krzewie pod koniec czerwca i można je zbierać aż do połowy wakacji. Po zerwaniu nadają się do przechowywania w lodówce przez kilka dni.
Przycinanie krzewów
Uprawiając agrest, warto zdecydować się na ściółkowanie, co zapobiegnie rozwojowi chwastów oraz zniweluje wahania temperatur. Bardzo ważne jest także przycinanie. Kilkuletnie krzewy swobodnie rosnące na działce powinno się przycinać wiosną, pozostawiając na nich kilkanaście pędów. Z rośliny należy wyciąć zwłaszcza gałęzie chore lub stare, które gorzej owocują. Cięcie wykonuje się także u roślin młodych od razu po posadzeniu – ważne, aby odbyło się ono wiosną. Z biegiem lat z krzewu wycina się pędy 5-6 letnie, tak by roślina miała maksymalnie 10-12 pędów.
Fasola należy do warzyw strączkowych. Poszczególne odmiany różnią się od siebie wielkością nasion, czasem dojrzewania, kolorem strąków i wysokością łodygi. Nasiona rośliny używane są w domowej kuchni, ale także do robienia konserw i gotowych dań. Przed spożyciem powinno się je przetworzyć, ponieważ jedzenie surowej fasoli może być niebezpieczne. Niektóre odmiany zawierają w sobie naturalne toksyny, które neutralizowane są dopiero po ugotowaniu.
Wymagania w uprawie
Kuchnia to nie jedyne zastosowanie fasoli. Niektórzy używają rosnących pędów do tworzenia naturalnego parawanu w ogrodzie. Przykładem jest wysoka fasola tyczna, która podczas wzrostu może pełnić funkcję zielonej zasłony, oddzielającej warzywnik od pozostałej części działki.
Uprawę fasoli należy założyć dopiero po wiosennych przymrozkach, a niektóre odmiany sieje się nawet na początku lipca. Roślina źle znosi bowiem niskie temperatury, a siewki mają tendencję do przemarzania. Nasiona najlepiej umieścić w glebie, która 2-3 lata wcześniej zasilona została kompostem.
W trakcie wzrostu pod fasolę należy podsypywać nawóz, który dostarczy niezbędne roślinie składniki odżywcze i zadba o obfity plon. W ogrodzie przyda się np. nawóz granulowany do warzyw i rozsad Bopon.
Oprócz tego fasolę trzeba podlewać, szczególnie w czasie kwitnienia. Konieczne będzie również regularne wyrywanie chwastów. Jeśli w ogrodzie uprawiane są odmiany pnące, wówczas należy zapewnić im odpowiednie podpory.
Fasola bardzo lubi wysokie temperatury i najlepiej rośnie, gdy powietrze utrzymuje temperaturę 20-25 st. Celsjusza. Zbiór dojrzałych warzyw przypada na lato, choć u niektórych odmian może trwać nawet do września. Chcąc pozyskać nasiona, należy je zbierać dopiero po całkowitym wyschnięciu strąków.
Wysianej fasoli nie powinno się przesadzać, ponieważ jej system korzeniowy ma bardzo słabe zdolności do regeneracji. Stanowisko do uprawy należy więc dobrze przemyśleć, pamiętając by nie było to miejsce po roślinach strączkowych, marchewce i pietruszce. Fasolę uznaje się z kolei za dobry przedplon, który pozostawia po sobie stanowisko sprzyjające uprawie wielu innych warzyw.
Intensywny kolor lawendy czyni roślinę bardzo charakterystyczną. Najczęściej kwiaty mają barwę fioletową, jednak część odmian kwitnie na biało i różowo. Drobne kwiatuszki na podłużnych łodygach wydzielają przyjemny zapach, który ma właściwości uspokajające. Obok walorów estetycznych lawenda ma także cechy praktyczne. Jej woń odstrasza bowiem niektóre szkodniki i insekty.
Charakterystyka lawendy
Lawenda występuje w kilkudziesięciu gatunkach. Sadzi się ją nie tylko dla ozdoby ogrodu, ale także ze względu na jej właściwości lecznicze i miododajne. Roślina zakwita w czerwcu i utrzymuje swoje piękne, fioletowe kwiaty do sierpnia. Jej pędy mogą dorastać do 1 metra wysokości. Wysadzana jest z sadzonek lub nasion na początku jesieni, bądź wiosny. U niektórych odmian możliwe jest samoistne wysianie nasion, jeśli po okresie kwitnienia kwiatostany nie zostaną ścięte. Warto pamiętać, aby lawendy nie rozmieszczać zbyt gęsto i dać jej szansę za rozkrzewienie.
Roślina ma szerokie zastosowanie. Jej zapach działa kojąco na nerwy, pomaga w zasypianiu, a kwiaty można dodawać m.in. do kąpieli. Lawenda często jest składnikiem kosmetyków, a niektórzy wytwarzają z niej miód. Popularne jest także odstraszanie za jej pomocą szkodników – lawendowy zapach działa drażniąco chociażby na kleszcze, komary, mrówki i mole. Z tego powodu woń rośliny można poczuć w wielu produktach do odstraszania insektów, takich jak zawieszki na mole odzieżowe BROS.
Jak uprawiać lawendę?
Lawendę można uprawiać w ogrodzie. Najlepiej posadzić ją w miejscu nasłonecznionym – na rabacie, skalniaku lub przy ścieżce. Sprawdzi się także jako roślina rosnąca na balkonie lub tarasie. Zasadzonej lawendy nie powinno się nadmiernie podlewać, ani sadzić na obniżonym terenie, gdzie istnieje ryzyko zastoju wody. Roślina dobrze rośnie w suchym gruncie, gdzie zwykle wystarcza jej woda z opadów. Lekkie podlewanie należy wykonywać w przypadku lawendy w donicach, unikając przelania, a także zapewniając warunki do swobodnego odpływu wody.
Lawendę warto nawozić. Kwiatom warto podać nawóz płynny do lawendy Bopon, który może być stosowany u wszystkich jej odmian. Środek można wykorzystywać zarówno w uprawach doniczkowych, jak i gruntowych. Zapewnia on długie, bujne kwitnienie, a także gęstość i intensywny zapach.
Kwiaty lawendy można ścinać, co sprzyja rozkrzewianiu. Zabieg pozwala nadać roślinie pożądany kształt i pomaga wytworzyć jej nowe pędy. Ścinać można zarówno suche gałązki, jak i łodygi z kwiatami, tworząc z nich bukiety do wazonów. Chcąc dłużej cieszyć się pięknym wyglądem lawendy, najlepiej ściąć ją w początkowej fazie kwitnienia. W przeciwnym wypadku pędy dobrze skrócić jesienią, po zakończeniu okresu kwitnienia, a jeśli roślina nadmiernie rozrośnie się przez zimę, zabieg należy powtórzyć na początku kolejnego sezonu.
Tuje i cyprysy są jednymi z najpopularniejszych drzew i krzewów uprawianych w ogrodach. Większość odmian jest zielona przez cały rok, dlatego zdobi działkę nawet wtedy, gdy inne rośliny gubią swoje liście. Ich gałęzie można formować w rozmaite kształty, takie jak kule i spirale. Dzięki regularnemu przycinaniu z tui i cyprysów tworzy się naturalne żywopłoty, które osłaniają podwórka przed wzrokiem innych osób oraz wiatrem. Rośliny są stosunkowo łatwe w uprawie – pod warunkiem, że zna się podstawowe zasady ich pielęgnacji.
Jak odróżnić tuję od cyprysa?
Tuje i cyprysy to dwa odmienne gatunki iglaków uprawiane w ogrodach. Można je od siebie odróżnić, choć nie będzie to łatwe. W pierwszej kolejności warto zwrócić uwagę na wierzchołek. U cyprysa będzie on delikatnie opadał, z kolei u tui będzie wyprostowany. Różnicę poznać można także w wyglądzie owoców. Szyszki tui są podłużne, natomiast u cyprysów mają okrągły kształt.
Tuje – uprawa i pielęgnacja
Tuje zamiennie nazywane są żywotnikami. Są zielone przez cały rok i mogą być sadzone pojedynczo, bądź w szpalerach. W zależności od odmiany, mogą mieć na gałązkach kłujące igły lub gęste łuski. Ich kolor różni się i przybiera barwę zieloną, żółtą, a nawet białą. W uprawie warto pamiętać o regularnym podlewaniu żywotników. Zwłaszcza w okresie suszy oraz w pierwszym roku po zasadzeniu potrzebują one dodatkowego nawodnienia. W przeciwnym razie gałęzie zaczną przysychać.
Tuje zwykle sadzi się z sadzonek w okresie od marca do czerwca. Rośliny szybko wypuszczają korzenie, zwłaszcza jeśli są wspomagane odżywkami z zewnątrz. Tworzenie silnego systemu korzeniowego przyspiesza m.in. nawóz ukorzeniający Bopon, który warto podawać roślinom. Żywotniki warto przycinać po przymrozkach. Początek maja jest też dobrym czasem na podanie nawozu pod drzewka. W uprawie należy uważać na chwasty i usuwać je, gdy pojawią się w pobliżu żywotników. Miejsce zasadzenia tui warto dobrze przemyśleć, ponieważ drzewka nie lubią zmiany stanowiska.
Cyprysy – uprawa i pielęgnacja
Cyprysy są zielone przez cały rok i podobnie jak tuje, służą do tworzenia żywopłotów lub pojedynczych ozdób ogrodu. Choć część gatunków jest mrozoodporna, to mimo wszystko dobrze okryć je na zimę. Cyprysy warto sadzić w miejscach osłoniętych od wiatru. Są dość wrażliwe na brak wody, dlatego zwłaszcza w okresie suszy należy je podlewać. W przeciwnym wypadku dojdzie do opadnięcia igieł.
Cyprysy rosną bardzo szybko – pod warunkiem, że mają dostęp do odpowiedniej ilości składników odżywczych. Właśnie z tego powodu warto podawać im nawóz. Rośliny można odżywiać nawozem granulowanym do żywopłotów Bopon. Zasila on krzewy i drzewa rosnące w szpalerach i jako pojedyncze rośliny formowane. Rośliny dobrze się krzewią i reagują na wielokrotne przycinanie zagęszczaniem pędów. W efekcie uzyskujemy zwarty pokrój roślin formowanych, co jest głównym atutem ich dekoracyjnej formy.
Cyprysy przeznaczone na żywopłot warto sadzić wiosną, zachowując spore odstępy między kolejnymi sadzonkami. W ten sposób rośliny będą miały miejsce na zakrzewienie i nie będą konkurować między sobą o światło i pożywienie. Glebę dobrze wymieszać z kompostem. Drzewka i krzewy należy przycinać wiosną bądź jesienią.
Pędy winorośli dorastają nawet kilkunastu metrów. Czepiają się podpór za pomocą wąsów czepnych, tworząc imponującą zasłonę w ogrodzie lub na działce. Winorośle sadzi się zwykle na pergolach lub w pobliżu ścian budynków. Z pędów wyrastają liście, a pojedynczy z nich może mieć kilkanaście centymetrów szerokości. Owoce powstają z drobnych kwiatków, a po zerwaniu wytwarza się z nich między innymi wino, ocet winny, rodzynki i dżemy. Świeże owoce mogą też posłużyć jako baza do soków lub zostać zjedzone bezpośrednio po zebraniu.
Jak uprawiać winorośl?
Samodzielna uprawa winorośli wymaga przede wszystkim wyboru optymalnego stanowiska. Roślina lubi słoneczne miejsca z tendencją do nagrzewania się, a oprócz tego pędy już od momentu posadzenia powinny mieć możliwość wspinania. Właśnie dlatego sadzonki warto umieszczać w pobliżu specjalnych podpór lub przy nasłonecznionych ścianach budynków. Dobrze znaleźć także stanowisko, które będzie osłonięte od wiatru.
Winorośle sadzi się do gleby w formie sadzonek. Bezpośrednio po umieszczeniu w ziemi i w czasie rozwoju, rośliny można nawozić. Przyda się do tego nawóz granulowany do winorośli BOPON, który stwarza optymalne warunki do ich wzrostu. Produkt zapewnia obfite owocowanie i prawidłowy rozwój systemu korzeniowego. Nawóz należy podawać roślinie według dawki zaleconej na opakowaniu – przed zasadzeniem lub 1-2 razy w roku w okresie marzec / kwiecień oraz maj / czerwiec.
Nawadnianie i owocowanie
Rozwój winorośli warto wspierać także poprzez regularne nawadnianie. Wodę należy podawać szczególnie przy długotrwałej suszy i w czasie owocowania, którego termin zależny jest od odmiany. Niektóre winogrona są gotowe do zebrania już w sierpniu, a inne dopiero na przełomie września i października. Owoce mają słodki lub słodkokwaśny smak, a ich kolor różni się w zależności od gatunku rośliny. W ogrodach spotykane są winogrona zielone, różowe, czerwone i ciemnogranatowe.
Przycinanie pędów winorośli
Roślinę należy poddawać cięciu. Zwykle zabieg ten dzieli się na cięcie jesienne oraz zielone. W pierwszym przypadku pędy trzeba skracać raz w roku, najlepiej po całkowitym zakończeniu okresu wegetacji i po wejściu w stan spoczynku. Należy przy tym pamiętać o pozostawieniu roślinie 2-3 pędów głównych i usunięciu pozostałych. Wiosną powinny się na nich pojawić zawiązki nowych gałązek.
Przyrost winorośli trzeba kontrolować także podczas okresu wegetacji. W tym czasie obcina się najstarsze liście oraz nowe pędy zasłaniające dojrzewające winogrona. Dzięki temu roślina może skupić się na wytwarzaniu dobrze wybarwionych, smacznych owoców.
Przygotowanie do zimy
Nie wszystkie gatunki winorośli są mrozoodporne. Z tego powodu jesienią warto zabezpieczyć korzenie sadzonek przed gwałtownym spadkiem temperatur. Najlepiej zrobić to poprzez usypanie wokół nich górki z ziemi. Niektórzy zalecają także, aby pozostawione pędy owinąć na zimę agrowłókniną.
Magnolie cenione są za swoje walory dekoracyjne. Wiosną te duże krzewy lub drzewa wypuszczają imponujące kwiaty, które zdobią gałęzie różowymi, fioletowymi, białymi lub żółtymi płatkami. Uprawa magnolii w Polsce jest możliwa, choć wiele osób uznaje ją za trudną. Ma to związek ze względnie surowym dla rośliny klimatem, jaki występuje w naszym kraju. Jednakże przestrzegając kilku zasad pielęgnacji i wiedząc o wymaganiach dotyczących uprawy, można wyhodować piękne magnolie w swoim ogrodzie.
Sadzenie i uprawa magnolii w ogrodzie
Magnolie powinny być sadzone w żyznej glebie. Przed umieszczeniem sadzonki w gruncie, ziemię można wymieszać z obornikiem. Drzewka i krzewy dobrze rosną zwłaszcza w miejscach osłoniętych od wiatru i z mocnym nasłonecznieniem. Nie potrzebują częstego podlewania, jednak w okresie suszy warto dostarczać im wodę. Po przekwitnięciu można zerwać kwiaty, aby zapobiec rozwojowi chorób roślin. Gałęzi magnolii nie powinno się obcinać, zwłaszcza w celu formowania. Dopuszczalne jest jedynie usuwanie uszkodzonych lub objętych chorobami pędów. Zimą magnolie można okryć agrowłókniną, chroniąc ją przed działaniem silnego mrozu i wiatru.
Podczas wzrostu tych pięknych roślin konieczne jest nawożenie, gdyż potrzebują one dużo składników odżywczych z zewnątrz. Przyda się więc nawóz granulowany do magnolii Bopon. Regularne stosowanie preparatu wspomaga prawidłowy rozwój magnolii. Rośliny zawiązują silne pąki, bujnie kwitną i mają intensywnie zielone liście. Produkt zwiększa także odporność magnolii na przymrozki.
Okres kwitnienia magnolii przypada na kwiecień i maj, jednak niektóre gatunki kwitną już w marcu. Zdarza się, że drzewka wypuszczają kwiaty ponownie pod koniec lata. Utrzymują je na gałęziach stosunkowo krótko, bo przez około dwa tygodnie. W większości przypadków raz zasadzonej magnolii nie da się już przesadzić. Wszystko ze względu na słaby system korzeniowy, który jest wrażliwy na pęknięcia i uszkodzenia. Przed umieszczeniem sadzonki w gruncie trzeba więc dobrze przemyśleć jej stanowisko.
Pelargonie są popularnymi kwiatami balkonowymi i tarasowymi. Kwitną stosunkowo długo, dlatego zasadzone nimi doniczki ustawia się w widocznych miejscach. Kolorowe płatki utrzymują się na pędach od maja nawet do pierwszych tygodni jesieni. Niektóre gatunki pelargonii mają wielobarwne liście, inne natomiast wydzielają z nich przyjemny zapach. Znane są gatunki z liśćmi pachnącymi między innymi cytrusami lub różą. Kwiaty pelargonii przybierają rozmaite kolory. Popularne są zwłaszcza różowe, czerwone, fioletowe lub białe barwy płatków.
Uprawa pelargonii
Pelargonie dobrze rosną w słońcu, jednak donice wystawia się na zewnątrz dopiero po ustąpieniu wiosennych przymrozków. Ze względu na wymagania dotyczące uprawy, a także kruche pędy, część odmian pelargonii może być uprawiana wyłącznie jako rośliny doniczkowe w mieszkaniu.
Rośliny lubią być nawożone, dlatego warto dostarczać im regularnie składników odżywczych. W przypadku stosowania nawozu płynnego do pelargonii Bopon, odpowiednią dawkę produktu należy podawać roślinie w okresie intensywnego wzrostu i kwitnienia. Systematyczne stosowanie preparatu wspomaga tworzenie i rozwój pąków, przedłuża okres kwitnienia oraz zapewnia intensywną barwę kwiatów i liści.
Kwiaty uprawiane w doniczkach trzeba też podlewać, gdyż są one wrażliwe na suszę. W ich uprawie dobrze sprawdza się stosowanie hydrożelu Bopon, który zwiększa chłonność podłoża, zatrzymując nadmiar wody z podlewania. Z czasem stopniowo uwalnia do gleby zmagazynowaną wodę i chroni roślinę zarówno przed skutkami braku wody, jak i przed przelaniem. W ten sposób można ograniczyć ryzyko usychania liści.
Zimowanie pelargonii
Po okresie kwitnienia należy usunąć z rośliny zwiędłe pędy, a niektóre z pozostawionych łodyg można także skrócić. Przed przymrozkami doniczki trzeba przenieść z ogrodu lub balkonu do pomieszczenia z temperaturą około 10 st. Celsjusza. Należy zadbać o to, by w czasie zimowania pelargonie miały dostęp do światła – z tego powodu nie można ich przechowywać w garażu lub w piwnicy bez okien. Na zimę rośliny trzeba przyciąć i ograniczyć podlewanie. Spowoduje to, że roślina wejdzie w stan spoczynku i przygotuje się do kolejnego sezonu.
Azalie należą do dużej i popularnej rodziny rododendronów, dlatego czasami są tym mianem określane. Nie należy ich jednak mylić z różanecznikami, które także zaliczają się do rododendronów, jednak są nieco odmienną grupą roślin. Azalie to najczęściej niskie krzewy, których liście jesienią przybierają pomarańczowy kolor, a zimą całkowicie opadają. W cieplejsze pory roku na łodygach pojawiają się piękne kwiaty w wielu odcieniach. W ogrodach spotykane są między innymi azalie różowe, białe, żółte czy czerwone. W zależności od odmiany, kwitną między połową kwietnia, a końcem czerwca.
Przydomowa uprawa azalii
Azalie dobrze rosną w kwaśnej glebie o niskim pH, dlatego dla stworzenia optymalnych warunków uprawy, jeszcze przed zasadzeniem krzewu, warto zbadać ten parametr. Można to zrobić za pomocą zestawu do badania pH gleby Bopon. Umożliwia on analizę 10 próbek gleby, a dołączona do zestawu plansza ułatwia interpretację wyników. Uzyskana w ten sposób informacja pomaga w podjęciu decyzji o doborze odpowiednich metod nawożenia i pielęgnacji.
Miejsce uprawy azalii powinno być osłonięte od wiatru i nasłonecznione, gdyż sprzyja to obfitemu kwitnieniu. W trakcie wzrostu, rośliny warto nawozić specjalnymi mieszankami odżywczymi. Do wyboru są produkty w różnych formułach – w ofercie Bopon znajdują się nawozy do rododendronów, azalii i różaneczników w formie żelu, w płynie i granulowane. Trzeba też pamiętać o podlewaniu, ponieważ azalie lubią lekko wilgotne gleby. Nie można jednak dopuścić do ich przelewania, bo prowadzi to do niszczenia systemu korzeniowego.
Czy pędy azalii trzeba obcinać?
Pędów azalii nie trzeba regularnie obcinać, jednak wiele osób decyduje się na taki krok, aby nadać roślinie ładny kształt lub ją zagęścić. Również w sytuacji, gdy gałązki nie wypuszczają już liści i kwiatów, warto je przyciąć i w ten sposób pobudzić roślinę do wytworzenia młodych łodyg. Do zestawu zabiegów pielęgnacyjnych należy dodać usuwanie przekwitniętych kwiatostanów. W ten sposób można niewielkim kosztem zadbać o piękniejsze kwitnienie azalii w przyszłym sezonie.
Hortensja ogrodowa posiada charakterystyczne kwiaty, które zwykle zbierają się w gęste grona o kulistym kształcie. Przybierają one kolor od czerwonego, przez różowy i biały, aż do niebieskiego. W niektórych przypadkach barwa płatków zmienia się w miarę przekwitania. W przypadku hortensji ogrodowych kolor kwiatów będzie miał związek między innymi z odczynem gleby. Im bardziej kwaśna, tym kwiaty bardziej niebieskie, a im bardziej zasadowa – tym bardziej czerwone. Nie stanie się tak jednak w przypadku białego wybarwienia kwiatów, które nie zmieniają swojego koloru.
Wygląd i uprawa
Hortensja ogrodowa jest krzewem, który może mieć wysokość ponad 1 m. Dobrze rośnie w miejscu słonecznym lub w półcieniu i źle radzi sobie z upałami. Z tego powodu podczas lata należy zadbać o odpowiednie nawodnienie rośliny. Najbardziej optymalna jest dla niej lekko wilgotna gleba, czego warto pilnować zwłaszcza w okresie suszy. Niektóre gatunki hortensji można uprawiać w donicach, trzymając je na tarasach lub balkonach.
Krzew najlepiej posadzić w żyznej glebie o sporej zawartości próchnicy. W przeciwnym razie można spodziewać się, że roślina będzie słabo rosnąć i kwitnąć. Hortensja gubi swoje liście na zimę, a w wyniku niskich temperatur często ulega przemarznięciu. Z tego powodu po okresie wegetacji pędy okrywa się agrowłókniną.
Kwiaty, przycinanie i nawożenie
Kwiaty hortensji trzymają się stosunkowo długo i zwykle pojawiają się pod koniec czerwca. Można się nimi cieszyć aż do nadejścia mrozów. Niektóre hortensje nie wymagają cięcia – wystarczy usuwać z nich przekwitnięte kwiatostany i suche pędy. Inne potrzebują regularnej kontroli, a cięcie łodyg sprzyja rozkrzewieniu i zawiązywaniu nowych kwiatów. Niektórzy zachęcają, by wielkości krzewu nie regulować w ogóle – zwłaszcza u gatunków kwitnących z pędów zeszłorocznych, które nie zakwitną, jeśli odetniemy łodygi z pąkami.
Pielęgnacja hortensji wymaga nawożenia. Można do tego używać nawozu w żelu lub granulowanego. Nawóz w żelu do hortensji BOPON stymuluje rozwój pąków kwiatowych. Zapewnia obfite i długie kwitnienie oraz piękne wybarwienie kwiatów. Oprócz tego warto sięgnąć po nawóz granulowany do hortensji BOPON, który przeznaczony jest do zasilania hortensji bukietowych i ogrodowych. Stymuluje on powstawanie nowych pąków, wydłuża okres kwitnienia i gwarantuje prawidłowy wzrost oraz zdrowy wygląd rośliny.
Chcąc aby hortensja zyskała niebieskie wybarwienie, polecamy zastosować nawóz barwiący do hortensji niebieskiej BOPON. Nawóz zakwasza podłoże i ułatwia roślinie pobieranie glinu wykorzystywanego do syntezy niebieskiego barwnika kwiatów. Trzeba jednak pamiętać, że białe hortensje nie zmieniają swojego koloru.
Do róży ozdobnych zalicza się kilka tysięcy odmian. Na pędach roślin rosną kwiaty w rozmaitych kolorach, a same krzewy różnią się od siebie wysokością, długością gałązek czy wymaganiami co do miejsca uprawy. W ogrodach można spotkać m.in. róże rabatowe, pnące, miniaturowe czy wielokwiatowe. Część z nich rośnie w ziemi, a inne uprawiane są w donicach. Niektóre pięknie pachną, z kolei część ma kłujące kolce na łodygach. Oprócz funkcji ozdobnej róże pełnią ważną rolę w kosmetyce oraz w kuchni. Używa się ich jako składników kosmetyków, a także do wytwarzania konfitur czy syropów.
Uprawa róży
Róże dobrze jest uprawiać w słonecznym i stosunkowo przewiewnym miejscu. Rośliny najlepiej rosną w żyznej glebie, a zaraz po posadzeniu i przy długotrwałej suszy należy je podlewać. W zależności od odmiany krzewy można sadzić w gruncie, doniczce, przy podporze, a nawet w formie żywopłotów. Niektóre z odmian kwitną aż do pierwszych przymrozków.
Dla optymalnego wzrostu oraz wsparcia procesu kwitnienia, róże należy nawozić. Można użyć do tego nawozu płynnego do róż Bopon, a także nawozu granulowanego do róż Bopon w wygodnej butelce z siewnikiem. Oba produkty przyczyniają się do wydłużenia okresu kwitnienia, dzięki czemu piękne kwiaty róży zdobią ogrody przez dłuższy czas.
Przesadzanie i cięcie krzewów
Raz zasadzonego krzewu nie powinno się przesadzać, ponieważ w ten sposób można go łatwo zniszczyć. Róże mają bowiem rozbudowany system korzeniowy, który ciężko przenieść w nowe miejsce bez uszkodzenia. Z tego powodu stanowisko uprawy rośliny warto dobrze przemyśleć i w miarę możliwości ograniczyć konieczność przesadzania.
Pędów róży nie powinno się skracać jesienią, lecz warto robić to co wiosnę. Zabieg ma na celu usunięcie z rośliny chorych i martwych pędów, a także utrzymanie jej w pożądanym kształcie. W ten sposób pobudza się także rozwój nowych gałązek i zawiązywanie kwiatów. Jeśli zapomnimy o cięciu, róża mocno się rozrośnie i z czasem będzie mniej intensywnie kwitnąć.
Roślinę warto także przygotować do zimowania. Przed nadejściem mrozów można obsypać korzenie krzewu warstwą ziemi o wysokości 20 cm, zwiększając tym samym izolację przed zimnem. Chcąc ochronić pędy, należy je okryć agrowłókniną.
Truskawki uprawia się głównie ze względu na słodkie owoce. Znajdują one zastosowanie w kuchni, gdzie służą do wytwarzania przetworów, wzbogacania ciast, robienia płynnych deserów czy jedzenia na surowo. Liczba odmian truskawek jest bardzo duża, a wśród nich wymienia się między innymi gatunki pnące. Poszczególne rodzaje rośliny różnią od siebie wyglądem owoców, ich smakiem, a nawet barwą. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że truskawki w rzeczywistości pochodzą od poziomek i przez niektórych nazywane są wprost „udomowionymi poziomkami”.
Uprawa truskawek w ogrodzie
Truskawki dobrze rosną w słońcu i bez dostępu do silnego wiatru. Nie potrzebują szczególnego rodzaju gleby, jednak najlepiej by była ona żyzna i bogata w próchnicę. Przed posadzeniem sadzonek ziemię warto wymieszać z kompostem, bądź obornikiem. W trakcie wzrostu krzewy wymagają odchwaszczania, a gdy pojawią się owoce – także regularnego nawadniania. Truskawki można uprawiać w rzędach stworzonych w ogrodzie, bądź w pojemnikach, gdzie sadzone są zwłaszcza odmiany pnące.
Decydując się na uprawę w ogrodzie warto pamiętać, że truskawka źle znosi towarzystwo niektórych roślin. Krzewów nie powinno się sadzić obok malin, ogórków czy kapustnych. Można je natomiast umieszczać blisko cebuli i czosnku.
Rośliny sadzi się wiosną lub latem, przy czym najczęściej owocowanie następuje dopiero w kolejnym roku. Między krzewami powinien być zachowany odstęp, który pozwoli pędom na odpowiedni rozrost i wykształcenie dużych owoców.
Nawożenie i zbiór owoców
Plantację zwykle prowadzi się przez okres 2-4 lat, ponieważ najlepszym owocowaniem cechują się młode sadzonki. Rozwój truskawek można wspierać poprzez dostarczanie roślinom składników odżywczych. Nawóz do truskawek i poziomek Bopon stymuluje prawidłowy wzrost krzewów i nie powoduje gromadzenia się szkodliwych azotanów. Oprócz tego poprawia on plenność roślin i pobudza do kwitnienia oraz obfitego owocowania.
Owoce nadają się do zebrania w różnych okresach – w zależności od tego, czy sadzonki były odmianami wczesnymi, średniowczesnymi czy późnymi. Zwykle owocowanie przypada na czerwiec, choć termin ten może się wydłużyć. W przypadku odmian pnących trwa on bowiem od lipca aż do późnej jesieni. Niektórzy po okresie owocowania decydują się na przycięcie liści roślin – nie jest to jednak pożyteczne dla truskawek i nie powinno się tego robić.
Popularną odmianą borówki uprawianą w ogrodach jest borówka amerykańska. W rzeczywistości gatunek ten wywodzi się od borówki wysokiej i jest on ceniony przede wszystkim za słodki smak owoców, a także szerokie możliwości ich zastosowania w kuchni. Oprócz jedzenia na surowo, borówki nadają się do deserów, a także tworzenia przetworów. Uprawa krzewów powszechna jest zwłaszcza w Ameryce i Europie, a Polska może pochwalić się szczególną pozycją wśród czołowych producentów borówki amerykańskiej na naszym kontynencie. Jako kraj jesteśmy bowiem jednym z największych eksporterów tych owoców w regionie.
Uprawa borówki amerykańskiej
Krzew borówki amerykańskiej dorasta do ponad 2 m wysokości. Pierwsze kwiaty pojawiają się na pędach już w kwietniu, a owoce dojrzewają po połowie lipca i można je zbierać aż do września. Sadzonki należy posadzić w miejscu z dostępem do słońca i ciepła. Najlepiej, by było ono osłonięte od wiatru. Bardzo ważnym aspektem w uprawie jest gleba, która powinna mieć kwaśny odczyn, być lekka, próchnicza i wilgotna.
Borówkę można posadzić w dowolnym momencie od wiosny do jesieni. Między krzewami trzeba zachować odstęp, dając roślinom szansę na wykształcenie długich pędów. Optymalnym rozwiązaniem będzie zasadzenie przynajmniej dwóch krzewów, ponieważ niektóre gatunki borówek potrzebują innej rośliny do zapylenia kwiatów. Po założeniu uprawy trzeba uzbroić się w cierpliwość, ponieważ owocowanie może nastąpić dopiero po dwóch latach od posadzenia.
Nawożenie i skracanie pędów
Rozwój krzewów można wspierać poprzez nawożenie. Warto użyć do tego nawozu granulowanego do borówek Bopon w wygodnej butelce z siewnikiem. Produkt zawiera odpowiednio zbilansowane składniki niezbędne do utrzymania optymalnej kwasowości podłoża, z kolei zawartość potasu gwarantuje obfite owocowanie. Opakowanie wyposażone w praktyczny uchwyt i ręczny siewnik ułatwia stosowanie nawozu i zapewnia równomierną aplikację w ogrodzie. Poza nawożeniem, borówki należy podlewać, co wpłynie na wzrost krzewu i lepsze owocowanie.
Borówki nie trzeba często przycinać. Pierwsze skracanie pędów zaleca się wykonać dopiero po kilku latach od posadzenia, w międzyczasie usuwając tylko martwe i chore odnogi. Przed zimą roślinę można zabezpieczyć za pomocą kilkudziesięciocentymetrowego kopca usypanego z ziemi lub trocin. Oprócz tego pędy borówki można okryć agrowłókniną.
Marzec jest idealnym miesiącem na przygotowanie rozsady. W tym czasie nasiona wybranych roślin należy wysiać w domu lub w ciepłej szklarni, aby przygotować sadzonki do dalszej uprawy. Rozsady wykonuje się dla roślin ciepłolubnych, bądź posiadających długi okres wegetacji. Robi się to także dla uzyskania wcześniejszych plonów. Można w ten sposób uprawiać nie tylko warzywa, ale także kwiaty i zioła. Zwykle z rozsady uprawia się sałatę, petunie, bratki, pomidory, cynie, paprykę i kapustę. Niektórzy decydują się także wysiewać bazylię, cebulę, kalafior, por i brukselkę.
Przygotowanie rozsady
Nasiona na rozsady można wysiewać w niewielkich doniczkach lub płytkich pojemnikach. Bardzo ważny jest dobór gleby, której nie warto przynosić z ogrodu. Grzyby występujące w naturalnej ziemi mogą bowiem stanowić zagrożenie dla wschodzących roślin. Lepiej zdecydować się na specjalne mieszanki do sadzonek, które zwykle cechują się dobrym rozdrobnieniem i pozwalają delikatnym korzeniom roślin na swobodny wzrost.
Już od początku uprawy warto zadbać także o nawilżenie gleby. W ten sposób ogranicza się konieczność podlewania, które w pierwszych dniach po wysiewie spowodowałoby wymywanie nasion. Warto także kontrolować wzrost roślin i po czasie zdecydować się na ich przesadzenie do większych pojemników.
Dojrzewające rozsady należy trzymać we względnie stałych warunkach. Umiarkowana temperatura, wilgotne podłoże i dostęp do światła są podstawowymi elementami udanej uprawy. Gdy będzie zbliżać się termin wysadzenia, rozsady należy zahartować poprzez wyniesienie sadzonek na zewnątrz.
Rozsady warto stopniowo przyzwyczajać do temperatur panujących w ogrodzie, wystawiając je na kilka godzin na świeże powietrze. W ten sposób rośliny przystosują się do panujących tam warunków i zwiększy się szansa na ich rozrost w gruncie. Rozsady zaleca się przesadzić na miejsce stałe dopiero po ustąpieniu wiosennych przymrozków, co zwykle ma miejsce po połowie maja. Nie dotyczy to gatunków odpornych na spadki temperatur.
Trawnik zaleca się zakładać późną wiosną lub wczesną jesienią. Przed wysianiem nasion trzeba odpowiednio przygotować grunt, a także kupić mieszankę traw adekwatną do sposobu użytkowania. Inny rodzaj murawy sprawdzi się bowiem w parku i na terenach zielonych, a inny w przydomowym ogródku pełniącym funkcje dekoracyjne. Do uzyskania zwartej, gęstej i intensywnie zielonej trawy nie wystarczy jednak samo wysianie. Konieczne będą systematycznie powtarzane zabiegi pielęgnacyjne, takie jak nawadnianie, nawożenie i koszenie, które pomogą zadbać o piękny wygląd murawy.
Zakładanie trawnika
Przed wysianiem nasion warto usunąć z danego terenu chwasty oraz przekopać ziemię. Należy pozbyć się z niej wszelkich zanieczyszczeń w postaci kamieni, korzeni, czy szkła. Zaleca się także rozsypać nawóz wspierający zakładanie trawnika, który przygotuje podłoże pod wysiew i zapewni nasionom optymalne warunki do kiełkowania. Odpowiednią mieszankę znaleźć można w ofercie Bopon – to granulowany nawóz do wysiewu trawy Dobry Start.
Po nawożeniu glebę warto delikatnie ubić lub uwałować, a następnie dokładnie nawilżyć wodą. Kolejnym krokiem będzie wysiew trawy. Należy to robić równomiernie, aby po wyrośnięciu murawa była zwarta. Po wysypaniu nasion, ziemię należy ponownie ubić, podlać delikatnie wodą i czekać do wyrośnięcia trawy. Zwykle kiełki pojawiają się po kilkunastu dniach, jednak ich rozwój może trwać do miesiąca.
Niektórzy zachęcają, by na powierzchni trawnika rozłożyć włókninę – ma ona za zadanie ochronić ziarenka przed wybieraniem przez ptaki. W czasie wzrostu trzeba pamiętać o nawadnianiu i uzupełnianiu nasionami pustych placów, na których nie wzeszła trawa.
Koszenie murawy
Pierwsze koszenie warto wykonać dopiero, gdy trawa osiągnie odpowiednią wysokość. Dobrze, jeśli w momencie przycinania źdźbła mają 5-10 cm wysokości. Zabieg najlepiej przeprowadzić rano lub wieczorem, gdy na zewnątrz nie będzie upału, a trawa będzie przeschnięta. Koszenie należy powtarzać aż do późnej jesieni.
Nawożenie trawnika
O piękny wygląd wyrośniętego trawnika można zatroszczyć się poprzez stosowanie specjalnych mieszanek nawozowych. Posiadaczom ogrodów i działek polecamy zwłaszcza całoroczny program nawozowy Piękny Trawnik Bopon. Zestaw 4 nawozów ze składem dobranym do poszczególnych pór roku zapewnia kompleksową pielęgnację i odżywienie murawy odpowiednio do jej wymagań w danym okresie wegetacji.
W pakiecie Piękny Trawnik znajdują się mieszanki:
• Przedwiośnie, która przygotowuje osłabiony po zimie trawnik do intensywnego wzrostu,
• Wiosna, zapewniająca intensywny rozwój i gęste zadarnienie trawnika,
• Lato, czyli nawóz dbający o optymalny wzrost trawnika oraz intensywnie zielony kolor,
• Jesień, jako mieszanka wzmacniająca trawnik przed zimą i uzupełniająca niedobory minerałów po intensywnym czasie wzrostu.
Stosowanie nawozów wchodzących w skład programu Piękny Trawnik gwarantuje piękny wygląd murawy przez cały sezon.
Poszczególne gatunki juki można uprawiać w domu lub w ogrodzie. Domowe odmiany rosną w donicach, a ich cechą charakterystyczną jest zdrewniała łodyga i podłużne liście, które poprzez wyrastanie z wierzchołka łodygi upodobniają roślinę do palmy. Juka uprawiana w doniczce kwitnie dość rzadko. Gatunki sadzone w ogrodzie mają z kolei stosunkowo nisko położone liście układające się w kształt rozety. Ich najbardziej okazałą częścią jest długa łodyga z dzwonkowatymi kwiatami. Tworzy ona wyjątkową dekorację działki zarówno, gdy juka posadzona jest pojedynczo, jak i w grupie.
Juka domowa – uprawa i pielęgnacja
Roślina uprawiana w domu powinna mieć dostęp do sporej ilości światła. Juka dobrze znosi wystawienie bezpośrednio na promienie słoneczne i z tego powodu latem można postawić ją na balkon lub taras, w miejsce osłonięte od wiatru i z dostępem do słońca.
Jukę najlepiej podlewać raz na tydzień, ponieważ roślina potrzebuje lekko wilgotnego podłoża do optymalnego wzrostu. Częstotliwość nawadniania należy zwiększyć jedynie w przypadku, gdy pojemnik z juką stoi na zewnątrz. W upalne dni przyda się także zraszanie liści. Ilość wody podawanej do donicy powinna być umiarkowana. Przelanie poskutkuje pogorszeniem kondycji korzeni oraz ogólnego wyglądu rośliny.
Juka musi mieć stosunkowo sporą doniczkę, a co dwa-trzy lata warto ją przesadzić do większego pojemnika. Można jej także podawać specjalne nawozy, które zadbają o piękny wygląd i intensywne wybarwienie liści. Przyda się płynny nawóz do juki, draceny i palmy Bopon, opracowany z myślą o roślinach tropikalnych. Dostarczy on juce wszystkich niezbędnych składników odżywczych i pobudzi do intensywnego wzrostu.
Juka ogrodowa – uprawa i pielęgnacja
W ogrodach sadzi się najczęściej jukę karolińską. Jej charakterystyczna, długa łodyga obsypana jest białymi lub kremowymi kwiatami. Pojawiają się one latem i są wrażliwe na wiatry – silny podmuch może złamać łodygę z kwiatami, dlatego warto mieć to na uwadze przy wyborze miejsca do zasadzenia rośliny. Zwłaszcza, że juki nie powinno się wykopywać. Jej długi i głęboko wchodzący w ziemię system korzeniowy sprawia, że przeniesienie w nowe miejsce jest niezwykle trudne.
Juka uprawiana w ogrodzie powinna mieć silnie nasłonecznione stanowisko. Należy unikać zasadzania jej w glebach kwaśnych, a gdy ziemia nie jest odpowiednio żyzna, wówczas konieczne będzie podawanie nawozów. Jukę należy podlewać przede wszystkim w okresie kwitnienia – wtedy także można jej podawać nawozy w płynie. Trzeba jednak uważać, aby nie przelać rośliny i nie dopuścić do zastojów wody, co niekorzystnie wpłynie na kondycję korzeni.
Jesienią zeschnięte liście i kwiaty trzeba usunąć, chroniąc jukę przed rozwojem infekcji. Przed zimą można przykryć korzenie i w ten sposób zabezpieczyć je przed przemarznięciem.
Skrzydłokwiat zamiennie nazywa się lilią domową. W mieszkaniach uprawiany jest jako roślina doniczkowa, która zdobi wnętrza zielonymi liśćmi i charakterystycznymi kwiatami. Utrzymują się one na łodygach stosunkowo długo i w niektórych przypadkach trwa to nawet kilka miesięcy. Naturalnie kwiat występuje w lasach tropikalnych. W uprawie docenia się nie tylko jego walory estetyczne, ale także właściwości praktyczne. Skrzydłokwiat znajduje bowiem miejsce wśród roślin pozytywnie wpływających na stan powietrza w mieszkaniu. Oczyszcza je z niektórych trujących związków, dlatego poleca się go wstawiać do sypialni, salonów i biur.
W jaki sposób uprawiać skrzydłokwiat?
Skrzydłokwiat najlepiej ustawiać w półcieniu. Roślina preferuje umiarkowane temperatury, które nie przekraczają 23 st. Celsjusza. Każdorazowo po upływie około 2 lat skrzydłokwiat trzeba przesadzić do większej doniczki, a najlepiej zrobić to wiosną. Gleba do uprawy skrzydłokwiatu nie musi być szczególnie żyzna. Ważne jednak by była ona przepuszczalna i dobrze zatrzymywała wilgoć.
Skrzydłokwiat wypuszcza liczne liście o podłużnym kształcie, a w odpowiednich warunkach dochodzi do kwitnienia. Kwiat lilii domowej ma kolbowaty kształt i najczęściej występuje w kremowym kolorze. Wokół niego znajduje się charakterystyczny, biały liść przypominający wyglądem rulon lub mały żagiel. Otacza on kwiatostan i tworzy przy tym niesamowitą ozdobę mieszkania.
Podlewanie i nawożenie skrzydłokwiatu
Roślina lubi wilgotne podłoże. Gdy poziom wilgotności jest zbyt niski, wówczas liście skrzydłokwiatu więdną. Nie należy się jednak obawiać, ponieważ roślina podniesie je niezwłocznie po uzupełnieniu wody w doniczce.
O stałe nawodnienie gleby należy zadbać zwłaszcza w okresie kwitnienia. W tym czasie warto także podawać nawozy. Można sięgnąć między innymi po nawóz płynny Bopon rośliny doniczkowe, który przeznaczony jest do całorocznego nawożenia roślin ozdobnych hodowanych w doniczkach. Preparat przedłuża okres kwitnienia, wzmacnia system korzeniowy i poprawia ogólną kondycję roślin. Ma działanie kompleksowe, dzięki czemu dostarcza roślinom wszystkie niezbędne składniki pokarmowe.
Brązowienie liści skrzydłowiatu
Na końcach liści skrzydłokwiatu mogą pojawiać się żółte lub brązowe przebarwienia. Są one oznaką, że w pomieszczeniu panuje niedostateczna wilgotność powietrza. Trzeba ją w miarę możliwości poprawić, na przykład poprzez spryskiwanie liści wodą. Jeśli jednak plamki pojawią się na całej powierzchni liści, to może być znak, że roślinie została podana zbyt duża dawka nawozu lub wody.
Pojedynczy liść monstery może mieć rozmiar nawet 60 cm, a na jego powierzchni znajdują się charakterystyczne wycięcia. W warunkach domowych roślina dorasta do 3 m wysokości. W naturalnym środowisku jest pnączem, które porasta pnie drzew w lasach deszczowych. Pomimo imponujących rozmiarów, monstera nie rośnie szybko. Wytwarza około trzech nowych liści rocznie, których struktura na początku jest gładka i nie posiada wycięć – pojawiają się one z czasem. Roślina uprawiana w donicy wymaga podpory i dość częstego przesadzania. Trzeba jej też zapewnić odpowiednią wilgotność powietrza i dostęp do światła.
Uprawa monstery w mieszkaniu
Liście monstery mają sercowaty kształt i błyszczącą powierzchnię. Kilkuletnie rośliny posiadają na nich wycięcia, a z czasem także małe otwory. Uprawa w donicy może trwać wiele lat, pod warunkiem spełnienia kilku wymagań.
Temperatura i wilgotność powietrza
Monstera nie potrzebuje do wzrostu wysokiej temperatury powietrza. Dobrze rośnie w warunkach domowych, a więc w temperaturze około 20-23 st. Celsjusza. W pielęgnacji monstery kluczowe jest zapewnienie odpowiedniej wilgotności powietrza, podobnej do tej panującej w naturalnym środowisku. Można ją osiągnąć poprzez spryskiwanie liści rośliny destylowaną wodą. Warto robić to regularnie, nawet dwa razy w tygodniu.
Częste podlewanie nie jest natomiast konieczne. Roślina nie przepada wręcz za nadmiernie wilgotną glebą, dlatego wystarczy podlewać ją raz w tygodniu, gdy ziemia w donicy przeschnie. Przy podlewaniu nie można dopuścić do przelania korzeni, bo monstera jest na to niezwykle wrażliwa. Na nadmiar wody reaguje żółtymi lub brązowymi przebarwieniami na liściach. Pojawiają się one zwłaszcza w okresie zimowym, gdy roślina jeszcze bardziej zmniejsza swoje zapotrzebowanie na wodę.
Stanowisko, podpora, pielęgnacja liści
Rośliny uprawianej w doniczce nie zaleca się stawiać bezpośrednio przy oknie. Trzeba jej natomiast dać dostęp do światła, jednak bez bezpośredniego wystawienia na ostre promienie słoneczne. Oprócz tego w miarę wzrostu roślina będzie wymagała podpory. Można ją stworzyć z bambusowego lub drewnianego palika, dodatkowo owiniętego matą kokosową. Będzie on pełnić nie tylko funkcję praktyczną, ale także dekoracyjną.
Z liści trzeba usuwać kurz, który można ściągać m.in. za pomocą specjalnych chusteczek do roślin. W ofercie BOPON znajdują się wilgotne chusteczki do pielęgnacji liści roślin ozdobnych, które skutecznie usuwają zabrudzenia i plamy, ograniczają osadzanie się kurzu, a także przywracają liściom naturalny połysk. Warto obserwować, czy liście nie zmieniają intensywności swojego koloru, a gdy staną się bledsze i stracą oryginalny połysk, do doniczki należy podać nawóz ze składnikami odżywczymi.
W uprawie monstery nie można zapomnieć o przesadzaniu do większej donicy. W pierwszych latach wzrostu należy robić to nawet raz w roku, później co 2-3 lata.
Monstera może zakwitnąć, ale dzieje się to niezwykle rzadko. Po przekwitnięciu na roślinie pojawia się owoc o smaku przypominającym banana i ananasa. Nie poleca się go jednak zjadać, ze względu na ryzyko pojawienia się kłopotów żołądkowych.
Storczyki są popularnymi kwiatami doniczkowymi, które nazywa się także orchideami. Do gatunków tych roślin zalicza się ponad 30 tys. odmian. W domach pojawiają się zwykle storczyki falenopsis oraz dendrobium. Niektórzy uznają ich pielęgnację za wymagającą, jednak piękny wygląd roślin szybko odpłaca wysiłek włożony w uprawę. Podczas kwitnienia storczyki przyjmują barwę od białej, przez żółtą, aż do ciemnoróżowej. Nie brakuje także odmian wielobarwnych, z kwiatami w kropki i w paski.
Uprawa storczyków w mieszkaniu
Duża liczba odmian storczyków powoduje, że mają one różne wymagania. Niektórych gatunków tych roślin nie powinno się stawiać na nasłonecznionym parapecie, natomiast inne potrzebują dużej ilości światła. Część odmian do optymalnego wzrostu potrzebuje lekkich wahań temperatur, wyższych w dzień i nieco niższych w nocy. Inne wymagają, by po okresie kwitnienia zapewnić im stan spoczynku w chłodnym miejscu, co zmobilizuje je do ponownego wypuszczenia kwiatów. Przed wyborem stanowiska dla storczyka dobrze więc upewnić się, w jaki sposób uprawiać konkretny gatunek.
Doniczka i nawadnianie
Najczęściej storczyki uprawia się w przezroczystych osłonkach. Wewnątrz nich umieszcza się podłoże o średniej grubości, które wraz z odpowiednim rozmiarem doniczki zapewnia korzeniom niezbędną cyrkulację powietrza. Korzenie są cennym wskaźnikiem poziomu nawodnienia rośliny. Obserwacja ich koloru podpowie moment, w którym storczyk będzie potrzebował podlewania. Zielony odcień świadczy o prawidłowym nawilżeniu, natomiast biały i szary będą oznaczać konieczność podania wody. Część osób zachęca, by storczyków nie podlewać od góry, lecz stawiać osłonki w misce z wodą, pozwalając podłożu nasiąknąć.
Nawożenie, przesadzanie
Istotną częścią uprawy jest nawożenie. Kwiatom należy dostarczać składniki odżywcze z zewnątrz za pomocą nawozów w wybranej formule. W ofercie Bopon do wyboru jest wiele produktów, które dbają o ogólny wygląd i dobrą kondycję kwiatów. To między innymi nawozy w płynie, preparaty w żelu, pałeczki nawozowe czy eliksiry w aplikatorach przeznaczone do zasilania storczyków. Stosowanie wybranych produktów wspomaga kwitnienie roślin i zapewnia intensywne wybarwienie kwiatów. Warto więc po nie sięgać.
Storczyki należy przesadzać, gdy duża część korzeni wychodzi poza doniczkę. Trzeba też zwrócić uwagę na podłoże – jeśli będzie ono nadmiernie zbite, warto przenieść roślinę do większego pojemnika. Zabieg ten przeprowadza się zwykle co dwa lata.
Łodygi storczyków mogą wymagać podparcia. Rośliny nie zawsze są w stanie utrzymywać na nich kwiaty, wobec tego pędy przyczepia się do specjalnych podpórek. Wbija się je w doniczki tak, by nie uszkodzić korzeni, pozwalając łodydze na wzrost w pionie.
Zakup storczyków
Przy zakupie storczyków należy spojrzeć na korzenie – egzemplarzy z suchymi lub zgniłymi pędami nie warto zabierać do domu. Podobnie należy ocenić kondycję liści i unikać zakupu roślin z przebarwieniami lub uszkodzeniami. W ten sposób zwiększy się szansa na wybór zdrowej rośliny, która będzie cieszyć oko przez wiele kolejnych lat.
